EN
PAROOL Friday September 14, 2018
'Tronies' (mugs, faces) with Playmobil hairstyle by EDO DIJKSTERHUIS
If it wasn't for the fact that it is so fashionable, you might call Anuli Croon's work 'post-digital art'. It is born on a computer screen. That is where Croon assembles the forms that she later transfers to fabric. The machine-generated compositions have no traditional 'handwriting' but are rendered a human touch through the manual use of small stamps.
Haute couture
The sources that Croon draws from are diverse. There are apparent influences of posters and comic strips from the 70s, patterns from haute couture or, by contrast, folk art. The artist applies them to a limited number of traditional themes – landscape, still life and portrait – but the execution is far less traditional. In the case of Croon a landscape becomes an alienating patchwork, and you may wonder whether you look at it from above or see a cross-section of layers of the earth.
The portraits, which she invariably styles 'tronies' – the Golden Age term for faces, mugs – show weird figures half-muppet, half-emoticon. They have noses like aubergines, square mouths with far too many teeth, and their hair reminds you of Boris Johnson or the Playmobil hairstyle.
The figures as well as their clothing and backgrounds are done in colours full of contrast, and which render an unmistakable allure to the paintings. But although a title like 'One of Us' suggests a deeper layer, the two entangled characters lack depth. All you see is that almost seething range of colouring and patterns. By applying the genre is a purely formal sense, Croon threatens to slip into decoration.
Provocative
But invention is shown in the form of small imperfections and anomalous triangles with an odd, and even ugly colour balance. This is not an artist merely out to please. Croon is genuinely on the look-out for new painterly possibilities. That is also demonstrated in the way she succeeds in rendering depth to her otherwise super-flat representations.
Instead of the conventional perspective, where something far-away is smaller and what is close by bigger, she fits all the visual elements together like side wings. Far away and close by become behind and in front, but in a provocative fashion she creates a proper mess with those loud patterns.
On the face of it Croon's work is lacking in depth. But that is just make-believe.
As happens more often with graphically good work, the maker's intentions tend to emerge more clearly as the representation is less busy. As in the series of stencil prints from which the title of the exhibition is taken. A flower is a stalk with a few leaves and an edge and a body will do for a saucepan. And all this in one or two colours. That's all it needs.
NL
PAROOL vrijdag 14 september 2018
Tronies met Playmobilcoupe
door EDO DIJKSTERHUIS
Als het niet zo modieus was zou je het werk van Anuli Croon 'post-digital art' kunnen noemen. Het wordt geboren in een computerscherm. Daar last Croon de vormen aan elkaar tot een mechanische collage die ze overzet op doek. De machinaal gegenereerde composities kennen geen traditioneel 'handschrift' maar krijgen een menselijke 'touch' door handmatig gebruik van stempeltjes.
Haute couture
De bronnen waar Croon uit put zijn divers. Er zijn invloeden aan te wijzen van jaren zeventig posters en strips, stofpatronen uit de haute couture of juist de volkskunst. Die past de kunstenaar toe op een beperkt aantal klassieke thema's - landschap, stilleven en portret - maar de uitvoering is veel minder klassiek. Een landschap wordt bij Croon een vervreemdende lappendeken, waarbij je je kunt afvragen of je er van bovenaf op kijkt of misschien een doorsnede van aardlagen ziet.
De portretten, die zij steevast aanduidt met de Gouden Eeuwterm 'tronies', tonen rare figuren die half muppet zijn en half emoticon. Ze hebben neuzen als aubergines, vierkante monden met veel te veel tanden, en hun haar doet denken aan Boris Johnson of de Playmobilcoupe.
Zowel de figuren als hun kleding en achtergrond zijn uitgevoerd in contrastrijke kleuren die de schilderijen een direct te herkennen aantrekkelijkheid verlenen. Maar hoewel een titel als One of Us een diepere laag suggereert, missen de twee verstrengelde personages diepgang. Je ziet enkel die bijna kolkende schakering van kleuren en patronen. Door het genre puur formeel in te zetten dreigt Croon af te glijden naar decoratie.
Pesterig
De redding komt in de vorm van kleine imperfecties en afwijkende driehoekjes met raar, ja zelfs lelijk kleurverloop. Dit is niet een kunstenaar die alleen maar wil pleasen. Croon is oprecht op zoek naar nieuwe schilderkunstige mogelijkheden. Dat zie je ook in de manier waarop ze haar superplatte voorstellingen toch diepte weet te geven.
In plaats van het conventionele perspectief waarin iets wat ver weg is kleiner is en wat dichtbij groot, schuift ze alle beeldelementen als coulissen in elkaar. Ver weg en dichtbij wordt erachter en ervoor, maar dat schopt ze pesterig in de war met die drukke patronen.
Croons werk lijkt diepgang te missen, maar dat is slechts schijn
Zoals vaker met grafisch sterk werk komen de intenties van de maker beter naar voren naarmate de afbeelding kaler is. Zoals in de serie sjabloonprenten waar de tentoonstelling zijn titel aan ontleent. Een bloem is een steel met een paar blaadjes, een kookpot heeft genoeg aan een rand en buik. En dat alles in één of twee kleuren. Meer is niet nodig.